Reklama wprowadzająca w błąd.

Przy ocenie reklamy wprowadzającej w błąd, należy uwzględnić wszystkie jej elementy, zwłaszcza dotyczące ilości, jakości, składników, sposobu wykonania, przydatności, możliwości zastosowania, naprawy lub konserwacji reklamowanych towarów lub usług, a także zachowania się klienta. Pamiętaj, że ciężar dowodu prawdziwości oznaczeń lub informacji umieszczonych na towarach albo ich opakowaniach lub wypowiedzi zawartych w reklamie spoczywa na osobie, której zarzuca się czyn nieuczciwej konkurencji związany z wprowadzeniem w błąd (art. 18 a). Zaś Art. 17 ustawy stwierdza, iż czynu nieuczciwej reklamy dopuszcza się również agencja reklamowa albo inny przedsiębiorca, który reklamę opracował. Oznacza to, że sankcje z ustawy można stosować nie tylko wobec przedsiębiorcy stosującego nieuczciwą reklamę, ale także wobec osób, którymi w celach reklamowych się on posługuje. Gdyby więc Twój interes został zagrożony lub naruszony możesz , zgodnie z art. 18 ustawy żądać: - zaniechania niedozwolonych działań, usunięcia skutków niedozwolonych działań, złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie, naprawienia wyrządzonej szkody, na zasadach ogólnych, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, na zasadach ogólnych, zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej lub ochroną dziedzictwa narodowego – jeżeli czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony. W tej kwestii są też inne akty prawne. Sprawcy nieuczciwej reklamy mogą na przykład odpowiadać karnie zarówno na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jeżeli ich działanie nakierowane jest na szkodzenie innemu przedsiębiorcy, jak i na podstawie sankcji z Kodeksu karnego, jeżeli nieuczciwa reklama spełnia jednocześnie przesłanki zniesławienia czy oszustwa. W ramach odpowiedzialności cywilnoprawnej wchodzą w grę również ogólne zasady rękojmi za wady oraz wymienione powyżej roszczenia z  art. 18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dla porządku podam, iż ponadto problem niezgodnej z przepisami prawa lub dobrymi obyczajami reklamy został uregulowany w szeregu innych aktów prawnych. Są to przede wszystkim:

1.   Prawo prasowe (Dz.U. z 1984 r., Nr 5, poz. 24  z późn. zm), które w art. 12 pkt. 2 zabrania dziennikarzowi prowadzić ukrytej działalności reklamowej, wiążącej się z uzyskaniem korzyści majątkowej bądź osobistej od osoby lub jednostki organizacyjnej zainteresowanej reklamą,

2.   Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 1982 r., Nr 35, poz. 230 z późn. zm.), która w art. 13  i 14 zabrania prowadzenia na obszarze kraju reklamy  i promocji produktów i usług, których nazwa, znak towarowy, opakowanie, kształt graficzny wykorzystuje podobieństwo lub jest tożsame z oznaczeniem napoju alkoholowego lub innym symbolem obiektywnie odnoszącym się do napoju alkoholowego oraz reklamy i promocji przedsiębiorców i innych podmiotów, które w swoim wizerunku reklamowym wykorzystują nazwę, znak towarowy, kształt graficzny lub opakowanie związane z napojem alkoholowym, jego producentem lub dystrybutorem.

3.   Ustawa o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996r., Nr 10. poz. 55, z późn. zm.), która w art. 8 zabrania reklamowania i promocji wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych i wyrobów imitujących wyroby lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych z używaniem tytoniu w telewizji, radiu, prasie dziecięcej i młodzieżowej ( a od 03.12.01 także w pozostałej), kinach, na plakatach, w zakładach opieki zdrowotnej, szkołach, placówkach oświatowo-wychowawczych,  obiektach sportowo-rekreacyjnych i w innych miejscach publicznych.

4.   Ustawa o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym (Dz. U. z 1991 r., Nr 105, poz. 452, z późn. zm.),), która w art. 4  stanowi, że reklama i informacja o środkach farmaceutycznych i materiałach medycznych, w tym również w formie bezpłatnych próbek, może być przekazywana na zasadach i w formie określanych przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej; natomiast zabronione jest prowadzenie w środkach masowego przekazu reklamy leków wydawanych wyłącznie z przepisu lekarza (nie dotyczy to specjalistycznych pism medycznych),

5.   Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie zasad i form prowadzenia reklamy i przekazywania informacji o środkach farmaceutycznych i materiałach medycznych (M.P. z 1994 r., Nr 17, poz.13), określające w sposób bardzo szczegółowy zasady reklamowania farmaceutyków, a którego celem jest ochrona praw konsumentów (zwłaszcza ich bezpieczeństwo),

6.   Rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w sprawie zasad działalności reklamowej w programach radiofonii i telewizji (Dz. U. z 1993 r., Nr 44, poz. 204 z późn. zm.), normujące kwestię posługiwania się reklamą w środkach masowego przekazu,

7.   Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 1994 r., Nr 24, poz. 83 z późn. zm.),  która może mieć zastosowanie w przypadku naruszenia majątkowych praw autorskich twórcy reklamy.